Velayetin düzenlenmesi kamu düzenini ilgilendirir. Hakim tarafların isteği ile bağlı olmaksızın çocuğun yararını gözeterek alacağı önlemi takdir eder.

Tarafların bu konudaki anlaşmaları hakimi bağlamaz.

Ne var ki Medenî Kanunun 3444 sayılı yasa ile değişikliğinden önce düşünülen bu durumun değişiklikten sonra varlığını koruduğu söylenemez. Medenî Kanunun 3444 sayılı Yasa ile değişik 134/3. maddesi aynı yasanın 150/3. maddesiyle öngörülen kuralın anlaşma kuralına uygulanamayacağını, tarafların, çocukların durumu hakkında anlaşma yapabileceklerini, hakimin bu anlaşmayı uygun bulması halinde, anlaşmanın tarafları bağlayacağını öngörmüştür.

Aslında 3444 sayılı yasa değişikliğinden öncede tarafların hakimin onayını almak koşuluyla boşanmanın eki (Fer’i) niteliğindeki konularda anlaşma yapmaları mümkün görülmekte idi (MK.Md.150).

Ancak uygulamada bu hüküm mali konularla sınırlı tutulmuş, velayetin düzenlenmesi bu hükmün dışında tutulmuştur. Yeni düzenleme bu konuya da açıklık getirmiş, eşlerin çocukların velayeti konusunda da anlaşma yapabileceklerini açıklığa kavuşturmuştur. Anılan yasal dü¬zenleme velayetin belirli koşullarla eşler arasında serbestçe düzenlenebileceğine olanak sağlamış bulunduğundan anlaşma gereğinin yerine getirilmesini istenmesi de mümkün hale gelmiştir.

Belirtilen yasal düzenleme karşısında Medenî Kanunun 148. maddesinin uygulama alanı daralmıştır. Hakim Medenî Kanunun 272 ve sonraki maddeleriyle öngörülen durumların bulunması halinde anlaşmaya müdahale ile çocuk hakkında uygun hüküm kurabilir.

Özetle;

Boşanma veya ayrılığın fer’î sonuçlarına ilişkin anlaşmalar, hâkim tarafından onaylanmadıkça geçerli olmaz.

Taraflar çocukların durumu hakkında anlaşma yapabilir. Aile mahkemesi hâkimi bu anlaşmayı uygun bulursa anlaşma tarafları bağlar.